Rozdział 4 - Każdy koniec ma swój początek.

Ludmiła siedziała sobie na łóżku i pisała na telefonie z Naty. Tu była w rozmowie z Naty, tu znów myślała o Diego, a tu znów myślała o Federico..i Angelice. Starała się znaleźć rozwiązanie tego co teraz się dzieje. To było dziwne. Miłość bez granic, a teraz takie murowe ściany oddzielające ich od siebie, a najlepsze to to, że ściany zbudowane są ze szczątków tego co ich łączyło..



N: Mam pomysł, pójdziemy na zakupy. Zawsze to kochałaś.
L: Nie mam ochoty. Chciałabym mieć wtedy kogoś przy sobie i porozmawiać w milczeniu.
N: Na nas zawsze możesz liczyć.
L: Na jakich nas?
N: Na mnie i na Diega. No i..na Fede..
L: Diego mnie okłamał.
N: W jaki sposób?
L: Nie powiedział mi o tym, że sobie wyskoczy z Fede na weekend..a Fede przecież mógł to odwołać..dla mnie..ale tego nie zrobił.
N: On Cię nie okłamał..po prostu nie wspomniał o tym przy Tobie..
L: I tak jest idiotą..tak samo jak Fede.
N: Oj przestań, jeszcze wszystko się ułoży, zobaczysz..

Mijały godziny, a one rozmawiały. Gdy już powiedziały sobie ,, Dobranoc '' , Natalia poszła spokojnie spać, a Ludmiła cały czas  siedziała i myślała. Diego..jej wierny przyjaciel, a nie powiedział jej, że idzie z jej chłopakiem na ,, męski wypad ''. ,, A może to ja jestem przewrażliwiona?.. '' , ,,  Mężczyźni nie kumają kobiet, a kobiety nie kumają mężczyzn..to normalne '' .. pocieszała się na  tysiąc sposobów, wmawiała sobie to i tamto, ale w nic nie potrafiła uwierzyć. Coś kazało jej trwać przy informacji, która mówi że nie dzieje się dobrze. W jej głowie słychać było alarm, ale nie potrafiła nad tym zapanować, nie umiała. Sama nawet nie wiedziała co tak dokładnie i naprawdę się dzieje.

* Następnego dnia *

W drodze do szkoły Natalia i Diego gadali jak najęci. Ludmiła szła w ciszy, a na Diega nawet nie chciała spojrzeć. Potrzebowała teraz jak nigdy zamknąć się w czterech ścianach z długopisem i notatnikiem, aby pomyśleć, zanotować. Chciała jak najszybciej dojść do końca. Czasem nie wiemy czego chcemy. Skoczyć w głęboką wodę i na dnie się uspokoić, czuć relaksujące muskania wody
na swojej twarzy. Spalić się w ogniu, by pozbyć się bólu. Razem z wiatrem unieś się w przestworza i odpocząć. Pozwolić na to, aby wiatr unosił nas nad piaskiem, nad wodą, nad lodem..a później niestety albo stety wrócić, ale ze świadomością, że już jest dobrze. Czasem wracamy i jest dobrze, czasem jest tylko lepiej, czasem bez zmian, a czasem gorzej..Ale nie wolno się poddawać. Głowa
do góry. Mimo to jak życie potrafi być okrutne i ,,ludzie'' nas otaczający, trzeba przejść przez życie z uśmiechem i lekką odwagą. Właśnie to sprawi, że nasi przeciwnicy będą czuli jak upadali. Chcą nam zniszczyć życie, a my im pokazujemy, że i tak jest piękne. Tylko trzeba umieć. Umieć tak postępować, mieć silną wolę i psychikę..

- Lu, dlaczego nic nie mówisz? - spytał nagle Diego co spowodowało u blondynki nagłe przebudzenie.
- A co mam mówić? Jesteś świnią i tyle. - burknęła i poszła na przód.
Nie wiedzieli o co jej chodzi. Stali tak przez chwilę po czym ruszyli szybkim krokiem za nią.
- Okres ma? - spytał z uśmiechem.
- Wy chyba macie, świnie. Daj se spokój. Jesteś kupą rdzy. - powiedziała oburzona Natalia i podbiegła do Lu, aby nie być obok  Hiszpana.
- Ty też masz? - zaśmiał się kpiąco.
- Zaraz go kopnę. - warknęła cicho Lu.
- Ty w dupe, ja..wiesz w co.
- Dajmy spokój, z idiotą nie wygrasz.
- Jestem idiotą, ale tylko do Twojej dyspozycji - zaśmiał się i pocałował ją nagle w policzek.

Gdy już byli pod klasą, nie było Federico. Ludmiła westchnęła cicho. Nagle podeszła do niej Angelika.
- Hej blondi - powiedziała z uśmiechem.
- O jedno Cię proszę: nie mów na mnie blondi.
- Przepraszam. Co u Ciebie?
- Jest świetnie, jak zawsze. - skłamała.
- U mnie też. Rozmawiałaś z Fede?
- Nie..a dlaczego pytasz?
- Odkąd tu jestem to przeważnie on był pierwszy od Ciebie, a teraz go nie ma.
- Różnie bywa, raz jest, a raz nie. - powiedziała. ~ Najczęściej jest tak, że nie ma go gdy go potrzebuję ~ pomyślała.
- Trochę dziwne, że nie rozmawiałaś ze swoim chłopakiem.
- Masz z tym jakiś problem? - warknęła blondynka.
- Nie, skąd. Przepraszam, nie chciałam Cię urazić.
Zadzwonił dzwonek na lekcje, wszyscy weszli do sali, a Federico nadal nie było. Ludmiła już nie wiedziała czy się przejmować czy być obojętna. Po 15 minutach lekcji wszedł Fede do klasy.
- Przepraszam bardzo za spóźnienie - powiedział spokojnie.
- No to już mamy pierwsze spóźnienie, panie..
- Teraz Pasquarelli.. - powiedział szeptem i usiadł na końcu klasy sam.
Ludmiła siedziała przed nim, sama..ale on usiadł za nią również sam. Blondynka nawet się na niego nie spojrzała. W jej głowie było multum myśli Supernovej ,, Jak mnie kocha to niech się sam stara, kretyn. On powinien nie ja. Ja i tak mam gdzieś '' . Wiedziała, że nie może tak myśleć. Musiała jakoś działaś, ale nie wiedziała jak. Na szczęście wie, że żyletka nie jest rozwiązaniem jej problemów.
To tylko pogarsza sprawę, a wy sami doprowadzacie do tego, że jest gorzej. Wypłakać się raz, a porządnie i iść dalej. Po skończonych lekcjach Ludmiła w końcu podeszła do Federico.
- Hej.
- Cześć. - powiedział nie zwracając na nią uwagi.
- Czemu się spóźniłeś?
- Coś mi wypadło..
- Co takiego?
- Nie ważne.
- Ważne skoro się spóźniłeś.
- Nie rób sobie ze mnie jaj, ok? - powiedział ze złością w głosie.
- Nie robię, ale ty za to powinieneś sobie zrobić nowe, bo tamte straciłeś. - warknęła i odeszła.
Federico odprowadził ją wzrokiem. Był na nią zły, że tak powiedziała. Co ją w ogóle obchodzi co się z nim dzieje? Może dlatego, że go kocha? Ale on i tak tego nie zrozumie.
Gdy Ludmiła wracała do domu zaczął padać deszcz. W dziwny sposób pogoda odzwierciedlała jej uczucia w tym czasie. Jaka pustka, smutek, nicość. Kiedy już była w swoim pokoju, nadal była mokrutka i przemarznięta. Brakowało jej gorącego ramienia. W tym samym czasie zadzwonił Diego.
- Hej Lu, co u Ciebie? - zaczął.
- Nic ciekawego. Czego chcesz?
- Dlaczego jesteś dla mnie taka nie miła?
- Dlaczego mi nie powiedziałeś?
- O czym?
- Dobrze wiesz o czym. Federico Ci nie kazał?
- Nie rozumiem co masz na myśli.
- Wiesz co? Daj sobie spokój.  - powiedziała i się rozłączyła.
Nie miała już humoru. Szybko na odwal napisała lekcje. Poszła wziąć prysznic, zanurzyła się w kropelkach wody bijących ją po całym ciele. Poszła spać..co z tego, że jest wczesna godzina? 19:27..ona się położyła i zasnęła. Nie zapomniała, ale odcięła się na chwilę od rzeczywistości i dotarła do głębi snu.

Go to sleep.

-----------------------------------
I jak? :PP Podoba się trochę? xdd
Ostatnio przeczytałam pewien.. One Shot :D Tak.. ŁON SZOT XD I aż się popłakałam, bo smutno wyszło ;c I się pytam sama siebie co ja tu robię XD To już chyba 2 albo 3 raz gdzie ryczę przy czyiś opowiadaniach ;D NIE WAŻNE :') Jak sobie obiecałam, tak robię: mieszam swoją wyobraźnię co do tych zdarzeń z moim życiem i uczuciami. Wypisuję czasem coś co czuję i zawsze bierze się to samo z siebie. Czuję, piszę.. Ej, czy wy też znacie to uczucie, że wpadacie na jakiś Blog, czytacie wybrane opowiadanie z rozdziałami, a tu nagle kończy się na najciekawszym, a data powstania tego rozdziału albo ostatni post na tym Blogu ma: np.. któryś sierpnia..2013r.. NOSZ KURDE! ;C Dzięki zioom..
A poza tym:
https://www.youtube.com/channel/UCC7fg21FOq11HMwDL45kcow
https://www.youtube.com/channel/UC-OZRDmKb3XOHZs8rsdwuSw
Zobaczę co z tego wyjdzie xdd
Życzcie mi powodzenia :D
Nowa zakładka: Zapytaj bohatera o.O
Czuję się wolna :D
Kocham Was ♥
No to.. do PRZECZYTANIA ♥

Godzina dodania posta: 02:10 ... JOLO..