Rozdział 1 - Każdy koniec ma swój początek.

Każdy wie jak wygląda pierwszy dzień z rozpoczęcia nowego roku szkolnego, każdy.
Akademia, przywitanie ponowne lub po raz pierwszy z wychowawczynią, podanie planu lekcji na następne dni, który i tak się jeszcze zmieni, ale nie zawsze w ten pierwszy dzień dochodzi nowy uczeń bądź nowa uczennica, a tego dnia tak było. Gdy wszyscy weszli do klasy i zajęli swoje miejsca, do sali weszła nauczycielka, ale nie sama. Za nią szła pewna dziewczyna. Była dość wysoka, miała brązowe oczy i czarne długie włosy, cerę miała jasną, a ubiór miała jak każda uczennica w dniu
rozpoczęcia nowego roku. Pani najpierw przywitała uczniów, a następnie przedstawiła im nową uczennicę.



- Witajcie w nowym roku szkolnym. Dziś przywitam Was trochę inaczej. Doszła do nas nowa koleżanka, która ma na imię Angelika. Przyjechała do nas z Barcelony. Poza tym jesteście już najstarszą klasą i jest to Wasz ostanii rok, ale zanim odejdziecie czeka na Was dużo nauki i pracy. - powiedziała. Jakoś nie poprawiła uczniom tą informacją humoru, ale wyszło jak wyszło.
Ludmiła, która siedziała z Natalią spoglądała co jakiś czas na Federica, a on na nią. Gdy pani kazała zająć Angelice wolne miejsce w ławce, ta dosiadła się do Federica jak gdyby nigdy nic. Ludmiła gdy to zobaczyła nie poczuła się zazdrosna, wręcz przeciwnie. Federico był tak obojętny w stosunku do tej dziewczyny, że aż nie miły. Niezbyt jej się to spodobało.
- Cześć, jestem Angelika - powiedziała do niego cicho.
- Nie jestem głuchy - odparł obojętnie.
- Mhmm..a ty? - spytała.
- Federico.
- Ładnie - przyznała.
Fede już nie odpowiedział, nie chciało mu się z nią gadać, ani z nikim innym. Wychowawczyni porozmawiała jeszcze chwilę  z uczniami i podała im plan lekcji na pierwsze trzy dni. Po jakiejś godzinie wszyscy się rozeszli. Gdy Federico wychodził z klasy, Ludmiła szybko do niego podbiegła.
- Kochanie coś się stało? Czemu byłeś nie miły dla tej dziewczyny? Smutny jesteś? - zalała go tysiącem pytań, on jednak nie miał zamiaru na żadne z nich odpowiadać i tylko pocałował ją w policzek i jak najszybciej wyszedł ze szkoły. Całemu wydarzeniu przyglądała się nowa uczennica. Mimo tego jak ją w ławce potraktował to się jej spodobał, więc gdy zobaczyła jak Włoch
obdarowuje blondynkę słodkim buziakiem w policzek to się trochę zdenerwowała, podeszła do niej.
- Hej.. - zaczęła rozmowę niepewnie.
- O! Cześć! Przepraszam Cię za niego, ma dziś zły humor - wytłumaczyła za niego Lu.
- Nie ma sprawy, mało kto ma dziś dobry humor, w końcu początek roku szkolnego. - powiedziała udając przyjazną.
- Uff..to dobrze. - powiedziała z uśmiechem. - Jestem Ludmiła, miło mi Cię poznać - dodała podając jej rękę.
Angelika odwzajemniła uśmiech i niechętnie podała rękę dziewczynie.
- Widziałam jak Cię pocałował w policzek..jesteście razem? - spytała niepewnie.
- Tak, już dosyć długo. A co?
- Ślicznie razem wyglądacie, od razu wiedziałam, że jesteście razem. - przyznała.
Całą rozmowę przerwała im Natalia.
- Idziemy? - spytała szturchając Ludmiłę.
- Tak - powiedziała i pożegnała się z szatynką po czym razem z Natalią poszły do domu.
Angelika odprowadziła ich wzrokiem. To nie był przyjazny wzrok

~

- Na serio nie wiesz o co chodzi? - spytała Natalia w drodze.
- Na serio. Wczoraj było normalnie, a dziś tak jakoś dziwnie. Mam nadzieję, że nic mu nie odbije. - westchnęła cicho.
- Przyznam Ci, że ja się trochę zaczynam bać. Wczoraj jak zawsze, a dziś inaczej. Może ta Angelika go zdenerwowała?
- Co ona mogłaby mu powiedzieć co by go zdenerwowało do takiego stopnia, że nawet się do mnie nie odezwał..proszę Cię.
- Coś go musiało zdenerwować.
- No ale chyba nie ta nowa?
- Nie wiem. Ja tak na nią patrzę i wydaje się dziwna.
- Dlaczego?
- Jakaś taka emo, nie sądzisz?
- Bo ma czarne włosy? - zaśmiała się - Ty też masz czarne włosy - dodała ze śmiechem.
- No, ale spójrz na mnie i na nią. - burknęła.
- Po prostu każdy ma inny styl Natalia, spokojnie. Założę się, że nie będzie Ci kazała patrzeć jak się tnie. - uspokajała ją w formie żartu.
- Bardzo śmieszne..dobra zmieńmy temat. Ponoć będziemy robić jakieś przedstawienia i prezentacje pod koniec roku szkolnego.
- Skąd wiesz?
- Mam o dwa lata starszą kuzynkę, zapomniałaś? Straszna tapeciara, no ale nie ważne. Do czego zmierzam, gdy ostatni raz gadałam z nią na skype mówiła mi, że oni robili właśnie jakieś przedstawienia i prezentacje i my też będziemy robić takie pierdoły.
- Jeszcze wszystko się może zmienić. - powiedziała.
Po 30 minutach dotarły. Każda z nich rozeszła się do swojego ,,gniazdka''. Ludmiła od razu spakowała się na jutrzejszy dzień. Kilka razy dzwoniła do Federica, ale ten nie odpowiadał. Nie miała co robić..najbardziej martwiła się o niego. Po chwili namysłu postanowiła, że do niego pójdzie i tak zrobiła. Powoli szła w jego stronę przyglądając się spadającym liściom. Słońce starało
się wyjść zza chmur i nie robić jako tło. Niestety jego starania szły na marne, bo chmur robiło się coraz więcej i nie pozwalały nikomu na odebranie im głównej roli. Gdy stała już przed drzwiami chwilkę się zawahała, ale jednak wzięła głęboki oddech i zapukała do drzwi szatyna. Po pięciu minutach w drzwiach stał Federico.
- Cześć. - powiedziała cicho.
- Hej Lu. - odpowiedział i się do niej przytulił.
- Dlaczego ode mnie nie odbierasz? - spytała.
- Bo..jestem po prostu..mam zły dzień.. - powiedział unikając dokładnej odpowiedzi. - A coś się stało?
- Nie wiem..dziwnie się dziś zachowywałeś w szkole..Angelika coś Ci zrobiła?
- Jaka..aa ta nowa..nie skąd. Czemu pytasz?
- Tak jakoś..nie wyglądałeś na miłego gdy ona się do Ciebie odzywała.
- Nie miałem ochoty na takie zbędne rozmowy. - powiedział i zaciągnął ją do środka zamykając przy tym drzwi. - Sok czy herbata?
- A jaki sok?
- Pomarańczowy.
- A mógłbyś mi połączyć z ciepłą wodą? - spytała.
- Jasne. Idź do mojego pokoju, a ja zaraz tam przyjdę - powiedział uwodzicielsko i pocałował ją w policzek po czym poszedł  do kuchni, a ona do jego pokoju. Gdy weszła do pomieszczenia, usiadła na łóżku. Nagle coś rzuciło jej się w oczy, to był nóż. Podeszła do stolika, na którym znajdował się przedmiot. Przyjrzała się temu uważnie i zrozumiała, że to jest ten sam nóż, który znalazła po raz pierwszy. Westchnęła cicho, była spokojna mimo tego, że wiedziała, że w Federico znów może obudzić się David. Po chwili wszedł sam on z tacą, na której były dwa soki i kanapki z serem i pomidorem. Gdy zobaczył Ludmiłę, która spojrzała się na niego przestraszona od razu odłożył tacę na bok i schował nóż do półki.
- Po co Ci on? - spytała cicho.
- Po nic. - odpowiedział krótko.
- Bez powodu by tak tu nie leżał! - krzyknęła z łzami w oczach.
- Cii.. - szepnął i ją przytulił - Spokojnie Lu, ja nic nie chcę zrobić ani sobie ani nikomu innemu, a już na pewno nie Tobie. - dodał.
- To wytłumacz mi po co Ci to.. - poprosiła cicho.
- Znalazłem ten nóż w komodzie, bo totalnie o nim zapomniałem i go wyczyściłem. Wziąłem go do pokoju, bo..no tak jakoś - kłamał.
- Ale nic nie chcesz zrobić?
- Przysięgam Ci, że nic, a teraz chodź, bo nam sok wystygnie - powiedział i pocałował ją w nosek.
Usiedli na jego łóżku i zaczęli jeść i pić. Spokojnie rozmawiali. Ludmiła nie chciała dręczyć go zbędnymi pytaniami.
- Szybko zleci ten rok - pocieszała go.
- Kolejne mordowanie się z nauką, nauczycielami..
- Tak jest lepiej niż poprzedniego roku..pamiętasz?
- Nie chcę tego pamiętać Ludmiła. - powiedział ostro.
- A ja chcę. To są te chwile, w których się poznaliśmy, w których mnie uratowałeś..
- Nie Ludmiła, to ty mnie uratowałaś. Kocham Cię.
- Ja Ciebie też.
Po zjedzeniu odstawili talerzyki na stole, a sami położyli się i przytulili do siebie.
- Najważniejsze jest to, że jesteśmy razem.. - szepnął.
- Taak..jesteś takim moim Aniołem czuwającym nade mną.
Nic nie powiedział. Jego zachowanie było dziwne..inne niż dotychczas. Był obojętny do wszystkiego i czymś się martwił. Robiło się już późno, Ludmiła musiała już iść do domu. Na pożegnanie oczywiście dostała od Federica namiętniego całusa, którego oczywiście odwzajemniła. Poszła do domu. Tym razem Federico jej nie odprowadził. Szła sama przez tą samą trasę. Nagle  podbiegła do niej Angelika.
- Hej! - powiedziała.
- Boże! - krzyknęła. - Ale mnie wystraszyłaś. - dodała głęboko oddychając.
- Spokojnie, to tylko ja. - powiedziała z uśmiechem. - Akurat sobie spacerowałam i Cię zauważyłam, że idziesz. Co taka sama idziesz?
- A..wracam od Federica.. - powiedziała.
- Od Federi..ahaa..i jak z nim? - spytała.
- W porządku..znaczy nie do końca, ale ie jest najgorzej.
- To dobrze. Założę się, że niedługo będzie normalnie. Zdołował się chłopak nowym rokiem szkolnym.
- Może masz racje - zaśmiała się
- Odprowadzę Cię może? - zaproponowała?
- Jak nie z tym problemu to okey.
Razem poszły w stronę domu Ludmiły. Razem z Angeliką rozmawiały na różne tematy. Chciały siebie poznać, a najbardziej Angelika Ludmiłę. Szatynka wiedziała, że jeżeli chce mieć przy sobie szatyna musi trafić w ich słaby punkt. Blondynka nic nie podejrzewała ze strony Angeliki, uważała ją za spoko dziewczynę. Gdy doszły, każda poszła już w swoją stronę. Ludmiła wzięła prysznic i poszła spać, a Angelika wróciła w noc do domu.
- Teraz przynajmniej wiem gdzie ty i on mieszkacie - powiedziała cicho sama do siebie.




____________________________
Hej, hej, hej!
Pierwszy rozdział już jest. Wiem, że krótki :c
Postanowiłam, że spróbuję czegoś nowego, więc zaczęłam pisać w formie narratora 3-osobowego.
Mam nadzieję, że taka forma Wam odpowiada :)
A co do rozdziału to też mam nadzieję, że Wam jakoś przypadł do gustu :)
Dziękuję osobą, które skomentowały Prolog i pozdrawiam :)
Już niedługo wakacjee <33333
JEEAAAAA!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Cóż więcej mogę napisać... xd
Chyba nic :))) XD
No to.. do PRZECZYTANIA! ♥