Rozdział 9 - On jest tylko moim przyjacielem, zdejmij maskę morderco, w którym się zakochałam. ( UWAGA. Przekleństwa. )

David:

Była 6:30, a moje oczy już się otworzyły. Jak zawsze, no bo w końcu grzywka się sama nie poprawi. Moja księżniczka jeszcze spała. Delikatnie się od niej odsunąłem i wstałem. Przykryłem ją żeby nie było jej zimno i poszedłem zrobić nam śniadanie. Dumałem kilka minut nad tym co zrobić, ale w końcu wpadłem na pomysł, że zrobię zwykłe gofry z owocami. Chłopak musi się popisać
umiejętnościami kulinarnymi i tak też się stanie. Jak Ludmiła się dowie, że umiem nieziemsko gotować to już choćby bym wszystkich pozabijał to i tak będzie ze mną. Zabrałem się do roboty. Nie było trudno. Moja księżniczka cały czas sobie spała, starałem się jej nie obudzić. Kiedy wszystko było gotowe, wziąłem talerze i poszedłem do pokoju, w którym moja blondi jeszcze kimała. Położyłem wszystko na półce obok łóżka i starałem się delikatnie ją obudzić, ale nic nie dawało. Postanowiłem się zabawić w księcia, który budzi swą księżniczkę pocałunkiem i ją pocałowałem, a ona powoli otworzyła oczy.


- Dzień dobry - szepnąłem.
- Dzień dobry - powiedziała cicho.
- Zrobiłem śniadanie. Gofry z owocami.
- Mniam..A-ale że ty zrobiłeś? - spytała powoli siadając.
- Tak, ja. - odpowiedziałem dumnie.
- Mam nadzieję, że mi tam niczego nie rozwaliłeś.
- Że co? Ja umiem gotować dla Twojej wiadomości. - powiedziałem podając jej talerz.
- No dobrze, dobrze. - zachichotała odbierając ode mnie talerz z goframi.
Usiadłem obok niej i zaczęliśmy jeść.
- I jak? - spytałem.
- No..mogą być.
- Tylko tyle?
- Co chcesz więcej?
- No postaraj się, no. Krytykujesz mistrza kuchni Ludmiło. - powiedziałem lekko oburzony.
- Chyba upadłego mistrza kuchni. - zaśmiała się.
- Wiesz co? Jesteś okrutna..
- Żartuję przecież cioto! - zaśmiała się i mnie przytuliła.
- Smakuję Ci?
- Bardzo. - powiedziała i pocałowała mnie w policzek.
- Kocham Cię - szepnąłem.
- Wiem. - szepnęła.
Po chwili Ludmiła zjadła i odłożyła wszystko na swoją półkę obok łóżka. Cały czas czułem coś dziwnego w sercu..coś co mi kazało.. mówiło ,, Teraz '' . Dopiero po chwili zrozumiałem, że tak dalej być nie może, nie mogę tego dalej ciągnąć.
- Ludmiła? - zacząłem niepewnie.
- Tak?
- Muszę Ci coś powiedzieć, ale przed tym..jeszcze raz..obiecaj mi, ze cokolwiek się nie stanie my i tak zawsze będziemy razem
i będziemy się kochać. Na zawsze, do końca świata i dłużej.
- Ech..obiecuję Ci to, ale powiedz mi o co chodzi. Coś się stało?
- Tak..
- A co? Powiedz, pomogę Ci. - powiedziała przytulając mnie.
- Pomóż mi, powiedz, że mnie kochasz i zawsze będziesz. To mi pomoże. - powiedziałem poważnie.
- Kocham Cię i zawsze będę, obiecuję. - powiedziała i musnęła moje usta.
Czułem, że jest teraz szczęśliwa. Nie chce jej tego szczęścia zburzyć, ale w ten sposób to mogę tego nigdy nie powiedzieć, a to
byłby mój błąd.
- Ludm..- zacząłem, ale w tej chwili przerwał mi jej telefon.
- Halo? - zaczęła. - Ok..dobra za 20 minut będę z Davidem, pa. - mówiła do słuchawki po czym się rozłączyła.
- Kto to był? - zapytałem.
- Natalia. Za 20 minut idziemy. Pospiesz się skarbie. - powiedziała i poszła do łazienki.
Miałem tyle okazji do powiedzenia jej tego, tylko że te okazje nie były odpowiednie, a teraz gdy w końcu mogłem to zrobić to głupi telefon psuje wszystko.  Uszykowałem się z Ludmiłą w ciągu tych 20 minut. Śmiałem się razem z nią chociaż nie było mi wesoło. Boję się, cholernie się boję, że ją stracę, że obietnica pójdzie się po prostu pieprzyć, że wszystko się rozwali.
- Co Ci? - spytała mnie nagle Nati gdy szliśmy do szkoły.
- Co mi? Nic mi. Co mi niby miało być? Wszystko jest ok.
- Na pewno? Wyglądasz na smutnego. - powiedziała Lu dotykając mojego policzka.
- Jest to po prostu chwila mojego spokoju, a nie wariacji.
- A no to lepiej nie budzić lwa skoro śpi. - zaśmiała się Natalia.
Ludmiła również się zaśmiała, ale gdy spojrzałem jej w oczy to widziałem, że ona wie, że coś jest nie tak. Ona jedyna potrafiła zrozumieć co czuję po jednym krótkim spojrzeniu w moje oczy, ona jedyna. Złapałem ją delikatnie za dłoń. Dalej szliśmy w ciszy. Byliśmy już na terenie szkoły, przy wejściu stały jakieś lamusy. Objąłem Ludmiłę.
- O patrzcie! To ta dziwka! - krzyknął nagle jeden spoglądając na Ludmiłę.
- Odwal się od niej! - krzyknęła Natalia.
Ludmiła mocno przytuliła się do mnie. Czułem, że płacze.
- Najpierw bzykała się z jednym przy swoich martwych starych, a teraz z drugim łazi za rączkę.
- Masz Ci wpierdolić?! - krzyknąłem, bo nie wytrzymałem.
- David, proszę. - powiedziała cicho przez łzy.
- Uu..jaki odważny. No choć na solówkę. - powiedział drugi do niego.
Odsunąłem się delikatnie od Ludmiły i pocałowałem ją w policzek.
- David, daj se spokój. - powiedziała Natalia.
Nie słuchałem. Nikt nie ma prawa ranić Ludmiły i to jeszcze w taki sposób. Podszedłem do przeciwnika. Zadałem pierwszy cios tak, że ten upadł. Zaczęliśmy się szarpać. Bitwa nie trwała długo, bo zaraz przybiegł pan dyrektor i nas rozdzielił. Zostaliśmy
wezwani do jego gabinetu.
- Nie martw się, poradzę sobie - szepnąłem do Ludmiły. - Idź się przebież i idź pod klasę, ja zaraz przyjdę. - dodałem.
Nic nie odpowiedziała, była przestraszona. Pocałowałem ją w policzek i poszedłem z dyrektorem i resztą do jego gabinetu.

Ludmiła:

Jeszcze nigdy nie widziałam w nim tyle i nienawiści. Nigdy nie widziałam w nim takiego potwora. Obronił mnie fakt, ale w jaki  sposób? I to nie wyglądało na zwykłą bójkę. Czułam, że gdyby nie dyrektor on mógłby go zabić. Po raz kolejny poczułam do niego okropny lęk. Może mi się tak tylko zdaje?
- Chodź Ludmiła. Słyszałaś co powiedział, idziemy do szatni i do sali, nie martw się. - powiedziała i mnie przytuliła.
- Czy ty też widziałaś to co ja? Ja widziałam coś więcej niż bójkę. Ja widziałam potwora, demona..szatana. - powiedziałam i się głośno rozpłakałam.
- Tak Ci się tylko zdaje. - powiedziała głaskając mnie po głowie.
Nagle Natalia delikatnie się ode mnie odsunęła. Patrzyła się przed siebie jakby widziała ducha.
- Nati? Wszystko ok?
Nie odpowiedziała, szybko wbiegła do szkoły. Odwróciłam się i zobaczyłam niego.. Maxi. Nie wierzyłam, że to on. To przez niego Natalia płakała co noc. Zauważył mnie i do mnie podbiegł.
- Siema Lu! Pamiętasz mnie? - rzucił wprost.
Nic nie odpowiedziałam. Nie miałam ochoty z nim gadać
- Haloo, Ludka! No co ty nie pamiętasz mnie? To ja! Maxi!
- Pamiętam - warknęłam.
- No to o co chodzi. Jeszcze się gniewacie za tamto? Gdzie jest Natalia?
- Nie przyszła dzisiaj do szkoły. - odparłam obojętnie i poszłam do szatni.
- Nie prawda, kłamiesz. - powiedział idąc za mną.
- Weź się odwal, co? Po co tu przylazłeś?
- Nie Twoja sprawa. - powiedział.
Podeszłam do swojej szafki i się przebrałam. Cały czas był przy mnie Maxi, ale nie zwracałam na niego mniejszej uwagi. Poszłam do szafki Nati. Zauważyłam ją siedzącą przy szafkach i płaczącą. Szybko przy niej usiadłam.
- Nati nie płacz..cii. Nic Ci się nie dzieje. - powiedziałam.
Natalia cały czas płakała, nie mogła przestać.

Natalia:

Pięć miesięcy bez niego zalanych łzami, kolejne pięć z przyzwyczajaniem się do tego, a reszta to już po prostu zapomnienie i bycie szczęśliwym, ale nie. On musiał wrócić. Wszystko tak nagle musiało wrócić!
Poczułam nagle jego dłoń na swojej dłoni.
- Nie dotykaj mnie! - krzyknęłam.
- Natalia, chcę z Tobą porozmawiać.
- Po co tu przyjechałeś? - spytałam.
- To..ja pójdę pod klasę.. - powiedziała Lu i poszła.
Odprowadziliśmy ją wzrokiem.
- Chcę z Tobą porozmawiać Nati.
- Przecież nie mamy o czym rozmawiać.
- Mamy Natalio.
- Niby o czym? Nie było Cię przez trzy lata. Zostawiłeś mnie..nic mi nie powiedziałeś. Wysłałeś sms, że już jesteś w samolocie i już lecisz, a później już zaginął o Tobie ślad.
- Natalia..nie zrozumiesz nigdy mojej decyzji. Ja nigdy nie chciałem Cię zranić, nigdy.
- Ale to zrobiłeś. - powiedziałam cicho.
Nagle zadzwonił dzwonek. Zerwałam się z miejsca i pobiegłam do sali zostawiając Maxiego samego.
Ludmiła czekała na końcu kolejki.
- Ludmiła.. - wydukałam przez płacz.
- Już cicho. Nie płacz. Zawsze będę przy Tobie. - powiedziała i mnie przytuliła.
- Dziękuję. - szepnęłam.

Ludmiła:

Jak on ma czelność jeszcze tu wracać i jej zawracać jej głowę? Idiota..najpierw bez powodu ją zostawił żegnając się z nią przez  sms'a, później nawet się do niej nie odezwał, a teraz jak gdyby nigdy nic sobie wraca i czego on oczekuje? Przebaczenia? Łaski? I jeszcze ta bójka, smutek na twarzy Davida, on mi coś chciał powiedzieć, a ja go nawet nie wysłuchałam.Czyżby to był
jeden z najgorszych dni? Na lekcji nie mogłam się skupić, widziałam, że Natalia też nie mogła. W trakcie lekcji wrócił do nas  David. Wytłumaczył się z wszystkiego pani i usiadł na swoim miejscu. Nawet się na mnie nie spojrzał. Czy on znowu coś ukrywa przede mną? Co on takiego znowu mógłby zrobić? A może ja coś zrobiłam nie tak? Przecież święta nie jestem. Lekcja minęła.
Przeszliśmy z sali do sali. W trakcie przerwy starałam się porozmawiać z Davidem, ale on zawsze gdzieś uciekał, unikał mnie. Tak minął cały dzień w szkole. Kiedy wychodziliśmy ze szkoły, to dopiero wtedy się do mnie odezwał.
- Ludmiła? - zaczął niepewnie.
- Doceniam to jak mnie obroniłeś, ale i tak muszę Ci prawić kazania. - powiedziałam z góry.
- No to mów.
- Nie powinieneś tak tego rozwiązywać. Nie powinieneś się martwić, zwracać uwagi.
- To przebiegło już poza granicę. - powiedział.
- Jak się biliście to ja..ujrzałam w Tobie coś czego jeszcze nigdy nie widziałam.
- Odwagę? Waleczność?
- Już nie bądź taki skromny. Widziałam oprócz smutku nienawiść, agresje. Obudził się w Tobie jakiś demon. Znów zaczęłam się Ciebie bać.
- Ludmiło - zaczął łapiąc mnie za dłonie - Nic bym Ci nie.. - mówił, ale coś jakby coś go zatrzymało.
- Co?
- Musimy iść do mnie. Muszę Ci coś powiedzieć.
- A Natalia? Ja jej teraz nie mogę zostawić.
- Proszę, to ważne.
- Ale..
- Błagam.
- No dobrze.
Natalia wychodziła właśnie ze szkoły. Szybko do niej podeszłam.
- Natalia..nie mogę z Tobą wrócić, przepraszam.
- Dlaczego?
- Idę do Davida..ma ważną sprawę.
- Rozumiem. Poradzę sobie.
- Gniewasz się? - spytałam.
- Nie, ale teraz będę miała go jak kulę u nogi. - powiedziała i wskazała na Maxiego stojącego obok drzewa i czekającego na nią.
- Proszę.. - szepnęłam.
- Idź. - powiedziała.
- Dziękuję! - krzyknęłam i pocałowałam ją w policzek. - Wszystko Ci wynagrodzę. Za Ciebie skopie mu dupę! - dodałam biegnąc do Davida.
- Trzymam Cię za słowo! - krzyknęła do mnie.
Szybko biegłam do Davida, który czekał na mnie.
- Już jestem, możemy iść. - powiedziałam.
Nic nie powiedział, złapał mnie za rękę i poszliśmy. Szliśmy w cichy. Wiedziałam, że gdybym się odezwała to bym tylko dała plamę. Doszliśmy. Weszliśmy do środka. David cały czas nic nie mówił.
- Chcesz coś do jedzenia, albo do picia? - spytał po chwili.
- Nie, dziękuję. - odpowiedziałam. - Chciałeś mi coś powiedzieć..
- Tak.. chodź do mojego pokoju. - powiedział.
- Dobrze.
Poszliśmy do jego pokoju. Jeszcze nigdy nie czułam się bardziej dziwnie jak teraz. Czułam, że zaraz wszystko się zapadnie. Robiło się już ciemno. Trochę się bałam. Usiedliśmy na jego łóżku.
- Ludmiła? - zaczął.
- Tak?
- Obiecałaś mi coś.
- Obiecałam i nigdy obietnicy nie złamię, to też Ci obiecuję.
David mnie delikatnie przytulił. Czułam od niego strach i przez to sama się bałam. Nagle po jego policzku spłynęła łza. Wytarłam ją kładąc swoją dłoń na jego policzku, a on położył swoją dłoń na mojej i patrzył mi głęboko w oczy.

Maxi:

Pukałem do drzwi domu Natalii z nadzieją, że mi otworzy. Spieprzyłem wszystko co między nami było. Chcę ją odzyskać. Usiadłem pod drzwiami. Nagle zaczął padać deszcz. Po chwili ktoś otworzył drzwi i upadłem na czyjeś nogi. Spojrzałem w górę, to była  Natalia. Zapłakana Natalia. Przytuliłem się do jej nóg.
- Natalia..nigdy nie zrozumiesz tego co zrobiłem. Przepraszam - powiedziałem.
- Ogarnij się. - warknęła.
- Co mam zrobić? Dla Ciebie? Żebyś mi wybaczyła.
- Cokolwiek byś nie zrobił to Ci nie wybaczę.
Wstałem i przybliżyłem się do niej, ale ona się odsunęła.
- Natuś, daj mi wytłumaczyć, słonko.
- Nie nazywaj mnie tak! - krzyknęła.
- Daj mi wytłumaczyć.
- Nie ma tu czego tłumaczyć. Wyjechałeś sobie nagle i mnie zostawiłeś dając mi na pożegnanie jednego żałosnego sms'a. Później..jakbyś umarł. Nie było Cię w ogóle. Zostały mi jedynie nasze wspólne zdjęcia, które i tak spaliłam.
- Dobrze wiesz..opowiadałem Ci, że póki się nie poznaliśmy byłem bardzo zżyty ze swoją mamą jak z pamiętnikiem.
- Wiem. I co?
- Ona zmarła..wyjechałem na pogrzeb, a później przez te 3 lata nie mogłem się pozbierać. To było takie ciężkie. - powiedziałem.
- Co?
- No to co Ci powiedziałem. Jedynym pocieszeniem była myśl o Tobie..
- Maxi..kłamiesz mnie..
- Myślisz, że kłamał bym w ten sposób? O mojej mamie?
- Maxi, dlaczego wcześniej mi nie powiedziałeś..
- Bałem się..nie chciałem..
- Maxi.. przykro mi.. - powiedziała i mnie przytuliła.
Czułem się jak w niebie i lepiej.
- Naty..to co było się nie odstanie. Nie chcę żebyśmy cierpieli. Daj nam szanase chociaż na przyjaźń.
- Tylko na przyjaźń? - spytała smutno.
To pytanie sprawiło, że poczułem się szczęśliwy. Spojrzałem jej prosto w oczy po czym ją delikatnie pocałowałem. Odwzajemniła. Wróciło wspomnienie kiedy po raz pierwszy ją pocałowałem. Było tak cudownie. Tak jak jest teraz. My sami. Razem.

Ludmiła:

David milczał. Jakby ktoś zakleił mu buzię. Chciał, ale nie mógł wydobyć z siebie ani słowa.
- David? Nie bój się.. - szepnęłam.
- Ludmiła ja.. powiem to chociaż się boję i nie wiem jak to powiedzieć.
- Wszystko będzie dobrze, kocham Cię David.
- Ludmiła właśnie o to chodzi..Davida nie ma..nigdy nie było. A Twoi rodzice..właśnie siedzisz obok swojego chłopaka, gwałciciela i mordercy. Cześć, mam na imię Federico.

_______________________________________________________________
Heej Wam! :3
Długo nie było, ale to przez to co się ostatnio u mnie działo.
W skrócie: Koleżanka sobie zażartowała ze mnie po czym przepraszała śmiejąc mi się prosto w twarz. Przez to przypomniałam sobie koleżankę z netu, która mnie olała co spowodowało u mnie większy smutek i złość. Kaleczyłam swój nadgarstek gumką z blaszką. Koleżanka, która sobie ze mnie zażartowała nastawiła wszystkich przeciwko mnie. Zrozumcie.. po prostu miałam małe zamieszanie..
Co do rozdziału to mam nadzieję, że Wam się spodoba. Niedługo nowy wygląd i 10 rozdział :)
Mam nadzieję, że spodobało Wam się wprowadzenie do opo. Naxi ;3
W 10 rozdziale coś Was się podpytam ;>
Wchodzę z powrotem w te klimaty szczęścia :))
Mam wielką nadzieję, że chociaż ktoś mnie zrozumie.
Kocham Was Ptysiaki ;D
No to..DO PRZECZYTANIA! ♥

PS. Dziękuję Wam za 20 tyś wyświetleń na mojego Bloga. Wy..to wszystko..jest jedną z rzeczy, która mnie uszczęśliwia. Dziękuję ♥